Π.Μπουσμπουρέλης: Απομακρύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα

Η περίπτωση των ΕΛΠΕ αλλά και οι λιγνιτικές της ΔΕΗ δείχνουν ότι ο πολιτικός χρόνος ενδέχεται να αποδειχθεί πεπερασμένος για την ολοκλήρωση των εγχειρημάτων

Όλα δείχνουν ότι η μεταμνημονιακή περίοδος θα αφήσει ανολοκλήρωτες ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση.
Είναι προφανές κατ αρχάς ότι τα Ελληνικά Πετρέλαια με πολλές αφορμές,  αλλά σαν κυριότερη αιτία την χαμηλή αξία σε σχέση με τα assets και τις προοπτικές τους δεν πρόκειται να πουληθούν.
Από την μια οι προσφυγές των σωματείων των εργαζομένων που έφτασαν μέχρι την Βρετανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, από την άλλη οι ανακοινώσεις του προέδρου της εταιρίας για υψηλή κερδοφορία αλλά και συγκεκριμένες στρατηγικές έδωσαν τα μηνύματα.

Εν κατακλείδι η άποψη ότι θα πρέπει να ακολουθήσει δημόσια προσφορά από αυτόν που θα πλειοδοτήσει στέλνει το τίμημα υψηλότερα των 2 δις και πιθανώς προς τα 2,5 δις, νούμερο που εκτιμάται σαν εξαιρετικά υψηλό για να προσφερθεί.
Παράλληλα η συλλογιστική του διπλού συμβούλου που χρησιμοποιεί ο ένας εκ των δύο υποψηφίων η Vittol, την ώρα που ταυτόχρονα αυτός συμβουλεύει και τα ΕΛΠΕ προειδοποιεί και για «αφορμές» που θα αφήσουν έναν μόνο υποψήφιο, ο οποίος εν τέλει δεν θα είναι αρκετός για να τελειώσει ο διαγωνισμός.
Ακόμα και για εκείνους που έχουν μια ενημέρωση καλύτερη από έγκυρες πηγές είναι προφανές ότι αυτός ο διαγωνισμός χάνει συνέχεια έδαφος.
Πάντως μια εταιρία σαν τα Ελληνικά Πετρέλαια δεν εξυπηρετεί κανέναν αν πουληθεί σε αξία κάτω από κάποια δις την ώρα που τα οφέλη της οικονομίας δεν είναι προφανή και από την άλλη πλευρά δεν ξέρουμε τι θα αποκαλυφθεί στον τομέα των κοιτασμάτων.

Οι πωλήσεις των λιγνιτικών

Η υπόθεση των λιγνιτικών μονάδων είναι μια άλλη υπόθεση που αλλιώς ξεκίνησε και διαφορετικά συνεχίζεται. Και αυτό γιατί η απογείωση των τιμών των ρύπων  καθώς και μελέτη που έχουν στα χέρια της Κομισιόν και Υπουργείο αναδεικνύουν δυσπρόσιτα εμπόδια για την επιβίωση των λιγνιτικών μονάδων μακροπρόθεσμα χωρίς την παρουσία του Μηχανισμού Ευελιξίας. Και για κάτι τέτοιο εγγυήσεις ακόμα δεν υπάρχουν. Ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι παίρνουν αποστάσεις και κερδίζουν χρόνο μέχρι να αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Όμως αυτό δεν αλλάζει πολλά στον πολιτικό χρόνο που απομένει. Γιατί προσφέρει στην κυβέρνηση ένα άλλοθι στο εσωτερικό της, να αποδείξει στο κοινό της ότι και από το μνημόνιο βγήκαμε και η ΔΕΗ θα μείνει ως έχει. Αυτό όλοι γνωρίζουν, ότι δεν μπορεί να παραμείνει έτσι, αλλά μπορεί να είναι το πρόβλημα της επόμενης κυβέρνησης,
Και σίγουρα σε περίπτωση πολιτικής αλλαγής η ΔΕΗ θα είναι μια καυτή πατάτα στα χέρια μιας κυβέρνησης που ενδέχεται να έχει απέναντί της πολύ ισχυρές αντιστάσεις για να μπορέσει να υλοποιήσει μια αποτελεσματική αναδιάρθρωση. Σε κάθε περίπτωση η σημερινή κυβέρνηση θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι μεταξύ άλλων εξασφάλισε την αναχρηματοδότηση των δανείων της ΔΕΗ, έβαλε μπροστά την απελευθέρωση της αγοράς και δεν πούλησε βασικά assets που μπορούν μελλοντικά να συμβάλλουν στην ανταγωνιστκότητα της επιχείρησης.
Ένα μικτό σχήμα με την συμμετοχή κάποιου επενδυτή, που δεν θα είναι καλό να αποκτήσει τον έλεγχο και joint ventures με μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις προς αμοιβαίο όφελος, μπορεί να είναι ένα μελλοντικό σενάριο.
Όσοι βέβαια μιλούν ακόμα για την μικρή ΔΕΗ, σχέδιο που δεν είχαν ούτε σθένος ούτε την δυνατότητα να εφαρμόσουν, καταλαβαίνουν ότι ο χρόνος τους έχει ξεπεράσει και οι απαιτήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί.

www.worldenergynews.gr