Εργολαβικοί εργαζόμενοι της ΔΕΗ: παιδιά ενός κατώτερου Θεού;

 

Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι της Δ.Ε.Η. αποτελούμε μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων που συνεργάζεται εδώ και χρόνια με τους μόνιμους υπαλλήλους της επιχείρησης, τους «οκταμηνίτες», τους «διμηνίτες» και τους σπουδαστές που κάνουν πρακτική άσκηση για να πάρουν πτυχίο.

Η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς εργάζεται στην πρώτη γραμμή

των ορυχείων της Δ.Ε.Η. και συμβάλλει στην ομαλή τροφοδοσία των ηλεκτρικών σταθμών με λιγνίτη. Για πολύ καιρό αποτελούμε ένα βασικότατο γρανάζι της επιχείρησης, αλλά δεν λαμβάνουμε την αναγνώριση και την ανταμοιβή που μας αξίζουν.

Πολλοί από εμάς δεν ξεπερνάμε, για παράδειγμα, τα 500€ το μήνα, μολονότι δουλεύουμε όλες τις εργάσιμες, αφού πληρωνόμαστε 20-23€ την ημέρα. Δεν φτάνουμε, δηλαδή, ούτε τα 546€ καθαρά, όπως προβλέπει ο κατώτατος μισθός της Ελλάδας μετά την αύξηση του 2019, εξαιτίας της κατάπτυστης «εργατοώρας».

Ορισμένοι εργολάβοι καθυστερούν υπερβολικά τις πληρωμές και ενίοτε σκαρφίζονται διάφορους -νόμιμους ή νομιμοφανείς τρόπους- προκειμένου να κρατήσουν τα χρήματα που προορίζονται για εμάς χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ανάγκες μας και τις μηνιαίες υποχρεώσεις που δεν επιδέχονται καμία καθυστέρηση.

Αρκετοί εργολάβοι καταστρατηγούν επίσης τους όρους των συμβάσεων και κρατούν τα χρήματα που προορίζονται για την μεταφορά μας από και προς τους χώρους της εργασίας μας. Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών φέρονται να έχουν ζητήσει να τους επιστρέψουμε τα χρήματα των δώρων του Πάσχα και των Χριστουγέννων.

Ορισμένοι εργολάβοι δεν προφέρουν επιπροσθέτως τα ενδεδειγμένα είδη ένδυσης, υπόδησης, αλλά και τα αναγκαία εργαλεία που απαιτούνται για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και έτσι έχουμε αρκετά εργατικά ατυχήματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφθεχθεί εάν δεν υπήρχε η απληστία κάποιων εργοδοτών.

Αρκετοί από αυτούς δεν μας δίνουν επιπλέον τις ημέρες της άδειας που δικαιούμαστε και μας επιτρέπουν να λείψουμε μόνο πέντε ημέρες το χρόνο από την δουλειά μας. Όταν προσφέρουμε, δε, στους συνανθρώπους μας και ζητάμε αιμοδοτική εισπράττουμε ένα σπαρταριστό γέλιο που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Δυστυχώς δεν έχουμε την απαραίτητη εμπιστοσύνη στις αρμόδιες αρχές ώστε να καταγγείλουμε αυτά που συμβαίνουν επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα βρούμε το δίκιο μας και ότι δεν πρόκειται να ξαναδουλέψουμε εύκολα στις περιοχές μας καθώς υπάρχει μια παραφιλολογία που μας αποτρέπει από τέτοιες ενέργειες.

Δυστυχώς δεν έχουμε συστήσει επίσης ένα ξεχωριστό σωματείο εργολαβικών εργαζομένων της Δ.Ε.Η. επειδή υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που διστάζουν να συμμετάσχουν γιατί φοβούνται ότι θα έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις στη δουλειά τους και κατ’ επέκταση στη ζωή των οικογενειών τους.

Τώρα είναι ίσως αργά να ιδρύσουμε ένα τέτοιο σωματείο καθώς έχει ξεκινήσει ήδη μια βίαιη και ενδεχομένως άκαιρη απολιγνιτοποίηση που θα αλλάξει τις ζωές όλων μας αφού θα αναγκαστούμε, κατά πάσα πιθανότητα, να αλλάξουμε τόπο κατοικίας και –ορισμένοι από εμάς- επάγγελμα.

Για τα χρόνια που απομένουν θέλουμε, εντούτοις, υψηλότερες αμοιβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας ώστε να ζήσουμε αξιοπρεπώς και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ζητούμε επίσης περισσότερους και πιο στοχευμένους ελέγχους προκειμένου να περιοριστεί η εργολαβική αυθαιρεσία που κινείται ατιμώρητα.

Θέλουμε επιπλέον την αναγνώριση που μας αξίζει από τη Δ.Ε.Η. –με ότι αυτό συνεπάγεται- προκειμένου να δουλεύουμε σε ένα ασφαλές περιβάλλον και τη συνδρομή των υφιστάμενων εργατικών συνδικάτων της επιχείρησης που μάλλον αδιαφορούν μέχρι τώρα για τις συνθήκες της δουλειάς μας και τις απολαβές μας.

Οι εργολαβικοί υπάλληλοι της Δ.Ε.Η. δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζομένους.

Πρέπει επιτέλους να τα διεκδικήσουμε – έστω και καθυστερημένα.

Ένας εργολαβικός εργαζόμενος της Δ.Ε.Η.