Λάρκο: Ιδιωτικοποίηση ή λουκέτο

 

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Στις αρχές της εβδομάδας πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των σωματείων της Λάρκο με φορείς όπως βουλευτές, περιφέρεια και εργατικά κέντρα με θέμα την πορεία της εταιρείας, την αποκρατικοποίηση, τις κρατικές ενισχύσεις, την επιστροφή του ΦΠΑ, το τιμολόγιο του ρεύματος και την παλιά Λάρκο. Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε, τα σωματεία δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται την αποκρατικοποίηση όπως επίσης και την

καταδίκη για τις κρατικές ενισχύσεις.

Οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωση που εξέδωσαν ζητούν την υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες θα δίνονταν λύσεις άμεσα με έναν νόμο για το θέμα του ρεύματος, ενώ παράλληλα ζητούν πολιτική λύση και για το θέμα της παλιάς Λάρκο.

Πίσω από τη νέα κινητοποίηση, κρύβονται μια σειρά από αρνητικές εξελίξεις, οι οποίες φαίνεται ότι λειτουργούν ως καταλύτης για το μέλλον της εταιρείας η οποία έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο. Η σημαντικότερη εξ αυτών αφορά στην επιστολή που εστάλη το Δεκέμβριο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέσω της οποίας η ΕΕ ζητεί να πληροφορηθεί τις ενέργειες που έχουν γίνει για την υπόθεση της κρατικής ενίσχυσης ύψους 136 εκατ. ευρώ.  

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή και αφορά στις κρατικές εγγυήσεις της περιόδου 2008 – 2010 αλλά και στην ΑΜΚ 45 εκατ. ευρώ του 2009, οι οποίες μετά από έρευνα της ΕΕ κρίθηκαν ως παράνομες κρατικές ενισχύσεις και ζητήθηκε η επιστροφή τους. Η υπόθεση είχε παγώσει ενόψει της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης, με την προηγούμενη κυβέρνηση να έχει καταλήξει σε καταρχήν συμφωνία με την Ε.Ε. ότι θα προχωρήσει σε δύο χωριστούς διαγωνισμούς, ο πρώτος για την εταιρεία και τα ιδιωτικά μεταλλεία της Λάρκο και ο δεύτερος για την παραχώρηση των δημόσιων μεταλλείων που έχουν δοθεί για εκμετάλλευση στην υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία. 

Καθώς όμως ουδεμία πρόοδος έχει συντελεστεί στο θέμα, η ΕΕ στην επιστολή του Δεκεμβρίου επανέρχεται και ζητεί την εφαρμογή της απόφασης για επιστροφή των ενισχύσεων καθώς σε διαφορετική περίπτωση η χώρα κινδυνεύει με την επιβολή κυρώσεων (πρόστιμο).

Ουκ αν λάβεις

Η προοπτική να κληθεί η Ελλάδα να πληρώσει πρόστιμο πάντως είναι πιο πιθανή από το να ανακτηθούν οι ενισχύσεις από τη Λάρκο, της οποίας το ταμείο είναι άδειο. Ενδεικτική της δραματικής κατάστασης της βιομηχανίας είναι η προ ημερών έκκληση της διοίκησης προς τους εργαζόμενους για μείωση μισθών κατά 20% και κατάργηση του επιδόματος παραγωγής με παράλληλη μείωση του προσωπικού. Σε διαφορετική περίπτωση η εταιρεία κινδυνεύει να προχωρήσει σε σταμάτημα της παραγωγής, μαζική μείωση του προσωπικού και διαθεσιμότητες. Αιτία, σύμφωνα με την ενημέρωση που έγινε προς το προσωπικό η έλλειψη ρευστότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τις τρέχουσες τιμές του νικελίου, η βιομηχανία χάνει κάθε μήνα 8 εκατομμύρια ευρώ, οδηγώντας σε ετήσιες ζημιές προ τόκων φόρων και αποσβέσεων της τάξης των 95 εκατομμυρίων ευρώ. 

Για τη Λάρκο εργατικά και κόστος ενέργειας αντιπροσωπεύουν περίπου το 50% του συνολικού κόστους παραγωγής, το οποίο για να γίνει βιώσιμο θα πρέπει να πέσει κάτω από τα 8 χιλιάδες δολάρια ο τόνος.  

Ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες για τη βιωσιμότητα της βιομηχανίας είναι το υψηλό κόστος ενέργειας που επιβάλλει η ΔΕΗ. Βεβαίως για την τρέχουσα ταμειακή αδυναμία της εταιρείας δεν ευθύνεται το κόστος ρεύματος αφού η Λάρκο έχει προχωρήσει σε συμφωνία και πληρώνει μόνο έναντι του τιμολογίου της ΔΕΗ, εμφανίζοντας ακόμη και στο διακανονισμό σημαντικές καθυστερήσεις.

Ουδείς ενδιαφερόμενος

Το πρόβλημα οξύνεται ακόμη περισσότερο από τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη διεθνή αγορά νικελίου. Όπως είχε αποκαλύψει το περασμένο Σάββατο η εφημερίδα Κεφάλαιο, η εταιρεία Cunico Resources, η οποία στο παρελθόν είχε ενδιαφερθεί να αποκτήσει τη Λάρκο σε όλες τις διαδικασίες που κατά καιρούς είχαν ξεκινήσει για αποκρατικοποίηση, σταδιακά αποσύρεται από την ευρωπαϊκή αγορά, εγκαταλείποντας ακόμη και πιο ανταγωνιστικά assets. Αιτία οι δυσμενείς εξελίξεις και η κρίση που πλήττει την αγορά μετάλλων και εμπορευμάτων.

Πολιτικό κόστος

Όπως φάνηκε και στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις αρχές της εβδομάδας όπου συμμετείχαν πολυάριθμοι τοπικοί φορείς, βουλευτές και λοιποί παράγοντες, ένα από τα βασικά προβλήματα που δεν επιτρέπει να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στο θέμα της Λάρκο, είναι ότι η βιομηχανία λειτουργεί ως όχημα τοπικών εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα σήμερα, και η εταιρεία να μην είναι βιώσιμη, αλλά και να μη λαμβάνονται οι αναγκαίες αποφάσεις για τη διάσωσή της. 

Όπως έδειξε διαχρονικά η πορεία της Λάρκο, όταν ήταν υπό κρατικό έλεγχο, το κράτος απέτυχε παταγωδώς ως βιομήχανος. Οι γνώστες που παρακολουθούν την εταιρεία θυμούνται πολυδιαφημισμένους κρατικούς μάνατζερ να κάνουν hedging στην τιμή πώλησης της παραγωγής στα 19 χιλιάδες δολάρια, όταν η αγορά κάλπαζε και οι τιμές έφτασαν πάνω από τις 50 χιλιάδες δολάρια ο τόνος! Και στον αντίποδα το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, το hedging εξαργυρωνόταν στις 9 χιλιάδες, με τις τιμές τελικά να καταλήγουν στις 4 χιλιάδες δολάρια ο τόνος. Μόνο από τις κινήσεις αυτές η εταιρεία έχασε δεκάδες εκατομμύρια, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τον εκσυγχρονισμό και τη βιωσιμότητά της.

Οι αμαρτωλές αυτές ιστορίες, δείγμα στην καλύτερη περίπτωση ανικανότητας, έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να φτάσει η εταιρεία στο σημείο μηδέν. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μοναδική λύση είναι να προχωρήσει άμεσα το σχέδιο για την πώληση, με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί κάποιος ενδιαφερόμενος να αναλάβει το δύσκολο και δαπανηρό έργο της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού. 

Σε διαφορετική περίπτωση η Λάρκο – και σε αυτό έχουν δίκιο οι συνδικαλιστές – οδηγείται σε κλείσιμο. Εκτός εάν βρεθεί κάποιος νέος Λαφαζάνης για να δώσει όπως στην ΕΒΖ ένα ακόμη δάνειο που θα χαθεί στο βαρέλι δίχως πάτο μέσα σε λίγες εβδομάδες…

 

Πηγή www.capital.gr/