"Κουμάντο" σε 38.000 εργαζόμενους θα κάνει το νέο υπερ-Ταμείο

Ανέκαθεν τα κόμματα αντιμετώπιζαν τους εργαζόμενους αυτούς ως δεξαμενές ψηφοφόρων, και μόνο λοιπόν το γεγονός ότι για την τύχη τους θα συναποφασίζει πλέον με την κυβέρνηση κάποιος ξένος τεχνοκράτης, συνιστά τεράστια τομή για το μαθημένο στον κρατισμό ελληνικό πολιτικό σύστημα. 

Του Γιώργου Φιντικάκη

Αφεντικό για 38.000 εργαζόμενους στις πιο εμβληματικές από τις ΔΕΚΟ γίνεται το νέο υπερ-Ταμείο για τη δημόσια περιουσία!

Στερώντας ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης πολιτικής από τα χέρια της κυβέρνησης, το νέο Ταμείο συγκεντρώνει στα χέρια του μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα εξουσία, ο τρόπος διαχείρισης της οποίας συνιστά, προς το

παρόν ακόμη, ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Αρκεί ένα απλό άθροισμα των εργαζομένων στις δώδεκα στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ που μεταβιβάζονται στο νέο φορέα - έξι από το καλοκαίρι, και έξι μέσω του πολυνομοσχεδίου σκούπα που κατατίθεται και επισήμως σήμερα στη Βουλή- για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της κυβερνητικής ύλης που φεύγει από τα χέρια συγκεκριμένων υπουργών.

Συνδιοίκηση με τους θεσμούς έρχεται για 17.000 άτομα προσωπικό της ΔΕΗ, 2.350 της ΕΥΔΑΠ, 224 της ΕΥΑΘ, 400 της ΕΛΒΟ, 440 της Αττικό Μετρό, και 337 των Κτιριακών Υποδομών. Αν σε αυτούς προστεθούν οι εργαζόμενοι από το πρώτο πακέτο ΔΕΚΟ του καλοκαιριού, δηλαδή οι 8.190 των συγκοινωνιών (ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ), οι 7.027 των ΕΛΤΑ, οι 1.396 του ΟΣΕ, μαζί με τους 150 του ΟΑΚΑ, φτάνουμε στο συνολικό νούμερο των περίπου 38.000.

Δεξαμενές ψηφοφόρων

Ανέκαθεν τα κόμματα αντιμετώπιζαν τους εργαζόμενους αυτούς ως δεξαμενές ψηφοφόρων, και μόνο λοιπόν το γεγονός ότι για την τύχη τους θα συναποφασίζει πλέον με την κυβέρνηση κάποιος ξένος τεχνοκράτης, συνιστά τεράστια τομή για το μαθημένο στον κρατισμό ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Τα πάντα φυσικά θα εξαρτηθούν από την ταυτότητα του νέου Ταμείου και από το στίγμα που θα του δώσουν τα πρόσωπα που θα το διοικήσουν. Αντί να συμβάλει στην αποκομματικοποίηση του Δημοσίου και στο σπάσιμο του αποστήματος του κρατισμού, θα μπορούσε κάλλιστα να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο πείραμα όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από πρόσωπα που θα "φυτευτούν" από το εξωτερικό, με παντελή άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας. ’Η ακόμη χειρότερο σε ένα "έλος" ζημιογόνων ΔΕΚΟ. Κάτι σαν γραφειοκρατικό "τέρας" όπου οι αποφάσεις λόγω των συνεχών βέτο που θα βάζει η πλευρά πότε της κυβέρνησης και πότε των ξένων θα λαμβάνονται με καθυστέρηση ή και καθόλου. Αποτυχία θα ήταν επίσης αν επικρατήσει η λογική βεβιασμένων αποφάσεων, μόνο και μόνο επειδή ο στόχος μιλά για έσοδα 50 δισ. ευρώ που πρέπει να συγκεντρωθούν σε βάθος 30ετίας, και ακριβώς επειδή το Ταμείο συνιστά την εγγύηση για τα 86 δισ. ευρώ του δανείου που συμφώνησε η χώρα με το 3ο μνημόνιο.

Είναι λογικό επομένως το γιγάντιο Ταμείο των επόμενων 99 ετών να αποτελεί ακόμη ένα τεράστιο ερωτηματικό, το οποίο ο καθένας ερμηνεύει όπως τον εξυπηρετεί.

Ανασχηματισμός διοικήσεων

Στο σενάριο πάντως που δεν θα αποτελέσει ένα ακόμη πάρκινγκ ΔΕΚΟ, αυτοί που θα αναλάβουν το τιμόνι του Ταμείου δεν θα διστάσουν ακόμη και να εκτοπίσουν μάνατζερ κρατικών επιχειρήσεων εφόσον θεωρηθούν ανεπαρκείς, και να "φυτέψουν" στη θέση τους νέους, πρόθυμους να κάνουν τη δουλειά.

Άλλωστε ο ίδιος νόμος για το νέο Ταμείο φέρνει τεκτονικές αλλαγές στον πελατειακό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν από το ελληνικό κράτος οι ΔΕΚΟ. Κάνει λόγο για καθιέρωση αρχών εταιρικής διακυβέρνησης, επαγγελματικό μάνατζμεντ, καλύτερη διαχείριση, περιστολή δαπανών, δηλαδή πρακτικές που σε άλλες ΔΕΚΟ εφαρμόζονται, και σε άλλες αποτελούν ακόμη το ζητούμενο. Ταυτόχρονα, ο νόμος προβλέπει πως οι ΔΕΚΟ πρέπει να ανασυγκροτηθούν, γεγονός που μπορεί να σημαίνει και επώδυνες αλλαγές, οι οποίες ενδέχεται να αγγίξουν και ευαίσθητες εργασιακές χορδές, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Ανεξάρτητα αν θα εφαρμοστεί και στην πράξη, ο σκοπός της “Εταιρείας Δημοσίων Συμμετοχών”, της νέας θυγατρικής του νέου Ταμείου όπου και περνούν οι ΔΕΚΟ, είναι να τις “διαχειρίζεται επαγγελματικά, να επαυξάνει την αξία τους, και να αξιοποιεί τις κατευθυντήριες γραμμές του ΟΟΣΑ όσον αφορά την εταιρική διακυβέρνηση”. Αλλά και να θέτει ως στόχο “τη μείωση των λειτουργικών εξόδων”, ενώ οποιαδήποτε ρύθμιση που “παρέχει οικονομική ενίσχυση πρέπει να συνάδει με το ευρωπαϊκό δίκαιο”, υπονοώντας το οριστικό τέλος από αμαρτίες του παρελθόντος, όπως με τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις.

liberal.gr