Τι απέγιναν οι απεργίες;

Όταν η πολιτική ηγεσία ενός τόπου, σε πανελλήνιο ή τοπικό επίπεδο, σηκώνει τα “χέρια ψηλά” ή κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση με τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, τότε οι τελευταίοι, έχουν, ως μόνο “όπλο”, το αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας, που κατακτήθηκε με ιστορικούς αγώνες και θυσίες. Διότι, σωστή κι απόλυτα θεμιτή η κριτική, απ’ όλους μας, στο πολιτικό προσωπικό της περιοχής, που δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, σε ό,τι αφορά την

εξέλιξη με τη μεταφορά του 34% της ΔΕΗ στο Υπερ-Ταμείο, όμως και τα συνδικαλιστικά σωματεία, δεν ανέλαβαν τις δικές τους ευθύνες, τούτη την κρίσιμη ώρα. Πού είναι εκείνες οι “περίφημες” επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες του 2014, που οδήγησαν την τότε κυβέρνηση στην πολιτική επιστράτευση των απεργών; Γιατί όλοι, οι άμεσα θιγόμενοι, έχουν περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο σε αναλύσεις (μέσω ανακοινώσεων) και μετάθεση των ευθυνών; Η δική τους ευθύνη και κυρίως πρωτοβουλία, γιατί περιορίζεται σε επίπεδο διαπιστώσεων; Aν τότε ήταν η “μητέρα” των μαχών, τώρα τι είναι; Παρότι βρισκόμαστε στο “και πέντε”, παρότι το συνδικαλιστικό κίνημα δείχνει αιφνιδιασμένο και μουδιασμένο, αναμένουμε την επόμενη μέρα, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Αναδημοσίευση του  /www.kozan.gr/post/284658