Έως το...Ιράν έχει βλέψεις για επέκταση η ΔΕΗ, «αγκαζέ» με την Κινεζική CMEC

Θοδωρής Παναγούλης

 Σε εταίρο με τον οποίο, πέραν της συνεργασίας στο «Project Μελίτη», θα κάνει από κοινού όλα τα βήματά της εκτός Ελλάδας, επιχειρώντας να υποκαταστήσει από ξένες αγορές μέρος τουλάχιστον των απωλειών που νομοτελειακά θα έχει στην ελληνική αγορά, «βλέπει» την Κινεζική CMEC η διοίκηση της ΔΕΗ.

Αυτό είναι ουσιαστικά το περιεχόμενο του Συμφώνου

Στρατηγικής Συνεργασίας που θα υπογράψει σήμερα ο πρόεδρος της επιχείρησης Μανώλης Παναγιωτάκης με τον πρόεδρο της CMEC Ζhang Chun ο οποίος έρχεται στην Αθήνα επικεφαλής αντιπροσωπείας υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρείας, σε μια επίσκεψη ενδεικτική της σημασίας που δίνουν οι Κινέζοι στη συνεργασία με τη ΔΕΗ.

Σύμφωνα με πληροφορίες του energypress, οι διεθνείς επιδιώξεις των δύο εταίρων ξεκινούν βεβαίως από την Αλβανία, όπου η ΔΕΗ έχει στρώσει το δρόμο, φτάνουν όμως μέχρι και το… Ιράν, την Αίγυπτο και την Τουρκία, σε επίπεδο μελετών ή συντήρησης ενεργειακών έργων, στο βαθμό που υπάρχει συσσωρευμένη πολύτιμη εμπειρία.

Σε πρώτη φάση θα επιδιωχθεί η διείσδυση στην αλβανική αγορά, και εφόσον το εγχείρημα περπατήσει, θα επιχειρηθεί η συνέχισή του στα Σκόπια και στο Κόσοβο, σε μια προσπάθεια εξωστρέφειας που η διοίκηση της ΔΕΗ θεωρεί μονόδρομο.

Αντίθετα με την Αλβανία όπου στις προ διμήνου επαφές του με τους υπουργούς Ενέργειας και Οικονομίας, ο πρόεδρος της ΔΕΗ συνάντησε “ευήκοα ώτα” και έχει στηθεί ήδη θυγατρική εταιρεία, αντίστοιχες διερευνητικές επαφές σε Σκόπια και Κόσοβο δεν έχουν γίνει.

«Αν ωστόσο η ΔΕΗ θέλει να καλύψει τη δρομολογημένη απώλεια μεριδίων σε παραγωγή και λιανική στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, οι συμπράξεις με ξένο πάρτνερ για έξοδο στα Βαλκάνια, συνιστούν κάτι παραπάνω από στρατηγική επιλογή» λένε στο energypress αρμόδια στελέχη.

Υπό αυτή την έννοια η CMEC αποκτά ρόλο -κλειδί για να πετύχει η ΔΕΗ εκεί όπου απέτυχε παταγωδώς την προηγούμενη δεκαετία.

Οι απόπειρες της ΔΕΗ να διεμβολίσει την αγορά των Βαλκανίων μετρούν πάνω από δέκα χρόνια, καθώς η πρώτη προσπάθεια ξεκίνησε το 2003, αρχής γενομένης από τη Ρουμανία, και έκτοτε ακολούθησαν πολλές άλλες. Πάντα η μία αποτυχία διαδεχόταν την άλλη, είτε επειδή οι κυβερνήσεις των χωρών των οποίων η ΔΕΗ χτυπούσε την πόρτα επέλεγαν για καθαρά πολιτικούς λόγους ισχυρότερους δυτικούς συμμάχους, είτε λόγω αστοχιών εκ μέρους των παλαιότερων διοικήσεων της επιχείρησης.

Το Αλβανικό «έπος»

Σύμφωνα με όσα έχει πει στο παρελθόν ο Μανώλης Παναγιωτάκης, αυτό που βλέπει η ΔΕΗ στην Αλβανία η οποία έχει αντίστοιχο ανάγλυφο με της Ελλάδας, είναι το μεγάλο υδραυλικό της δυναμικό. Το δυναμικό αυτό θα μπορούσε να στηρίξει την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων της τάξης των 1000 μεγαβάτ. Επιθυμία λοιπόν της ΔΕΗ είναι να διεκδικήσει από κοινού με τον κινέζο πάρτνερ, την κατασκευή υδροηλεκτρικών μονάδων.  Αρχικά πάντως η θυγατρική της ΔΕΗ στην Αλβανία θα ασχοληθεί με την εμπορία ηλεκτρικής ενέργειας και προοπτικά με την παραγωγή και τη διανομή. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αλβανία έχει ανάγκη και από δίκτυα αλλά και από θερμικές μονάδες βάσης καθώς στηρίζεται αποκλειστικά σχεδόν στα υδροηλεκτρικά, που ως γνωστόν χαρακτηρίζονται από "στοχαστικότητα".

Το βαλκανικό μπλάκ-άουτ της περασμένης 10ετίας

Μέχρι σήμερα η προσπάθεια εξόδου στα Βαλκάνια δεν στέφθηκε με επιτυχία για τη ΔΕΗ, που καλείται πλέον με τη νέα της απόπειρα να σπάσει μια “γκίνια” δεκατριών ετών:

Το 2003, και με εφαλτήριο τη Ρουμανία, ξεκίνησε η πρώτη απόπειρα εξόδου της, όταν και συμμετείχε στο διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης των εταιριών διανομής ηλεκτρικού ρεύματος Electrica Banat και Electrica Dabrogea. Αν και πέρασε στη β΄ φάση, τελικά έχασε από την πανίσχυρη ιταλική Enel. 

To 2005 έδειξε ενδιαφέρον για τον λιγνιτικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής Bobov Dol, στη Βουλγαρία, όπου αν και κατέθεσε πολλαπλάσια προσφορά από το δεύτερο στο διαγωνισμό, και παρ’ ότι διαπραγματεύτηκε επί έναν χρόνο με τη βουλγαρική κυβέρνηση, τελικά έχασε και πάλι. Η ΔΕΗ προσέφυγε στα δικαστήρια και δικαιώθηκε, ποτέ ωστόσο δεν προχώρησε το σχέδιο.

Το 2007 έκανε προσπάθεια να επεκταθεί στα Σκόπια, διεκδικώντας την εξαγορά του σταθμού TEC Negotino, σε κοινοπραξία με το αμερικανικό Fund ContourGlobal. Έδωσε και πάλι τη μεγαλύτερη προσφορά, αλλά έχασε από τη Hatch&Matt MacDonald. 

Το 2009, η ΔΕΗ και η Golden Energy του ομίλου Ρέστη επεδίωξαν να εξαγοράσουν την ηλεκτρική εταιρία EPCG του Μαυροβουνίου. Κατέθεσαν και πάλι την υψηλότερη προσφορά, αλλά έχασαν από την ιταλική A2A. 

Επίσης το 2009, η ΔΕΗ από κοινού με την RWE είχαν καταθέσει πρόταση στην αλβανική κυβέρνηση, για την κατασκευή λιθανθρακικής μονάδας, ισχύος 800 MW στο Δυρράχιο της Αλβανίας. Απέναντι τους είχαν έναν ισχυρό ανταγωνιστή την ιταλική Enel. Ούτε τότε όμως της "βγήκε" της ΔΕΗ.