Η πατρότητα των δημοπρασιών NOME

 ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΑ
Όσοι παρακολουθούν τα της ενέργειας στη χώρα μας, και δη τα της ηλεκτρικής ενέργειας, γελάνε με τις κοινοβουλευτικές αψιμαχίες σχετικά με την… πατρότητα των δημοπρασιών τύπου NOME. Διότι γνωρίζουν ότι όλα αυτά (NOME, μικρή ΔΕΗ, «πώληση» πελατολογίου, αποεπένδυση κ.λπ.) έχουν προταθεί ή εφαρμοστεί
ως εργαλεία αντιμετώπισης του ίδιου, στην πραγματικότητα, προβλήματος: Της ελλιπούς απελευθέρωσης της αγοράς, των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού και της αποκλειστικής πρόσβασης που έχει η ΔΕΗ σε πόρους όπως ο λιγνίτης και τα νερά. Και το πρόβλημα αυτό δεν είναι στην ευχέρειά σου να το αντιμετωπίσεις ή να μην το αντιμετωπίσεις. Είναι υποχρέωσή σου που προκύπτει από την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. και αργά ή γρήγορα θα στριμωχτείς να το λύσεις. Εμείς στριμωχτήκαμε ακόμα περισσότερο επειδή δεν είχαμε κάνει τίποτα επί χρόνια και επειδή χρεωκοπήσαμε, οπότε τα μνημόνια έκαναν τις συνθήκες πιο πιεστικές.

Για την ιστορία τώρα: Οι δημοπρασίες τύπου NOME, για τους λόγους που προαναφέραμε, βρισκόταν στη δημόσια συζήτηση από νωρίτερα, περιελήφθησαν όμως, ως εργαλείο, στο δεύτερο μνημόνιο το 2012. Έγινε μια πολύ μεγάλη επεξεργασία από τη ΡΑΕ που κατέληξε σε σχέδιο που βγήκε σε διαβούλευση τον Αύγουστο του 2014. Το σχέδιο αυτό απαντούσε και στην ανάγκη πρόσβασης της βιομηχανίας σε σφθηνό ρεύμα. Επί του σχεδίου υπήρξαν διαφορετικές απόψεις, κατά κύριο λόγο από τη ΔΕΗ και την ενεργοβόρο βιομηχανία, ενώ παρεμβάσεις για αλλαγές έκανε και η τρόικα. Η διελκυστίνδα συνεχίστηκε έως το Δεκέμβριο του 2014, οπότε οι πολιτικές εξελίξεις σταμάτησαν κάθε συζήτηση και κάθε εξέλιξη. Οπότε τα NOME δεν νομοθετήθηκαν από τη κυβέρνηση Σαμαρά ούτε και το σχετικό σχέδιο κοινοποιήθηκε ποτέ επισήμως στην Κομισιόν.

Αντίθετα, το άλλο εργαλείο, η «μικρή ΔΕΗ», η οποία επίσης αποτελούσε μνημονιακή υποχρέωση από το δεύτερο μνημόνιο, παρά τις πολύ έντονες αντιδράσεις, είχε νομοθετηθεί τον Ιούλιο του 2014 και είχε ξεκινήσει η προετοιμασία για την εφαρμογή του σχετικού νόμου.

Τον Ιανουάριο του 2015 είχαμε εκλογές, ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Λαφαζάνης υπουργός στη Μεσογείων και ο Βαρουφάκης στην οδό Νίκης. Πάγωσαν όλα, μέχρι τον Αύγουστο του 2015 όταν ο Τσίπρας «έστρεψε», που λένε και οι Κύπριοι, και η πρώτη φορά αριστερά έκανε την πρώτη της κωλοτούμπα και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Με αυτό η χώρα ανέλαβε την υποχρέωση να φέρει το μερίδιο λιανικής της ΔΕΗ κάτω από 50% μέχρι το 2020. Με ποιό εργαλείο; Με τα NOME, που ήταν κατά κάποιον τρόπο υπό δοκιμή, και αν δεν έφερναν αποτέλεσμα θα πηγαίναμε σε δομικά μέτρα, δηλαδή πώληση μονάδων κ.λπ.

Έτσι εφαρμόστηκαν τα NOME. Είχαν αποτέλεσμα; Βεβαίως και είχαν. Δεν έπεσε το μερίδιο της ΔΕΗ στο 50%, έπεσε όμως στο 71% και θα πέσει κι άλλο αφού τα προϊόντα NOME παραδίδονται ακόμα για κάποιους μήνες. Τώρα για το αν έχασε και πόσο έχασε η ΔΕΗ από τα NOME, είναι μια συζήτηση στην οποία προσέρχεται καθένας τραβώντας το πάπλωμα προς την πλευρά του. Κάποια όμως από αυτά που ακούγονται είναι επίσης για γέλια…

energypress.gr