Ποτέ ξανά στην ιστορία της η ΔΕΗ δεν έχει δεχτεί τέτοια χτυπήματα και μάλιστα κάτω από τη μέση, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η βιωσιμότητά της και η παρουσία της στον χώρο της ενέργειας.
Μεθοδευμένες παρεμβάσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, υποταγμένες στο άρμα του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. και των δανειστών, νομοθετούν και παρεμβαίνουν συστηματικά προκειμένου να πλήξουν επιχειρησιακά και οικονομικά τη ΔΕΗ.
Μία τέτοια ακραία περίπτωση αποτελεί η πρώτη δημοπρασία
Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΝΟΜΕ) που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και ανέδειξε περίτρανα το στημένο παιχνίδι που διαμορφώθηκε προκειμένου να αγοράσουν φθηνή υδροηλεκτρική και λιγνιτική ενέργεια κάτω του κόστους, αφού οι τιμές έκλεισαν κάτι παραπάνω από την τιμή εκκίνησης, δηλαδή από 37,37 ευρώ στα 37,5 ευρώ! Οταν το κόστος της ΔΕΗ σύμφωνα με μελέτη της BOOZ ALLEN είναι 59,5 ευρώ.
Εύγε. Αυτό θα πει «υγιής ανταγωνισμός» που ευαγγελίζονται οι αγορές μέσω της νεοφιλελεύθερης άποψης και έχει υιοθετηθεί πλήρως από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αποτέλεσμα της όλης εξέλιξης είναι η ΔΕΗ να δουλεύει και να πουλά την Ηλεκτρική Ενέργεια με ζημιά, που σηματοδοτεί μείωση εσόδων και χειροτέρευση της ήδη κακής οικονομικής της θέσης. Πρακτικά σημαίνει αδυναμία να ανταποκριθεί στις λειτουργικές της ανάγκες και υποχρεώσεις, ενώ θα διολισθαίνουν οι επενδυτικές της δραστηριότητες χωρίς, βεβαίως, να αποκλείεται και η στάση πληρωμών.
Αντιθέτως η άλλη πλευρά, δηλαδή οι συμμετέχοντες στη δημοπρασία, διασφαλίζει φθηνή Ηλεκτρική Ενέργεια χωρίς να υποβληθεί σε κάποιο επενδυτικό ρίσκο και κίνδυνο, ενισχύοντας τα κέρδη χωρίς να βάλει ένα ευρώ.
Αποδεικνύεται με κάθε παρρησία τι «σκληρό ανταγωνισμό» δημιουργούν οι όροι και οι κανόνες της αγοράς, αν λάβουμε υπόψη μας την τιμή στην Ελλάδα και τη συγκρίνουμε με τις αντίστοιχες τιμές δημοπρασιών άλλων χωρών όπως: Γερμανία 39,6, Γαλλία 61,49, Ελβετία 66,99 Ε/MW.
Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι ενώ το κόστος παραγωγής στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο όσον αφορά τη λιγνιτική παραγωγή, έναντι των πυρηνικών σταθμών στη Γαλλία ή των υδροηλεκτρικών στην Ελβετία, οι τιμές στην Ελλάδα όπως διαμορφώθηκαν με την πρώτη δημοπρασία καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κανένας ανταγωνισμός - πόσο μάλλον υγιής.
Το παιχνίδι είναι προδήλως σικέ και με σημαδεμένη τράπουλα, προκειμένου μία παρέα προμηθευτών να αρπάξει τσάμπα Ηλεκτρική Ενέργεια, ενώ για τη ΔΕΗ οι απώλειες από τη χαμηλή τιμή (ΝΟΜΕ) υπολογίζονται σε 300 εκατ. ευρώ.
Δυστυχώς, σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον έρχονται και άλλα βάρη, σύμφωνα με τον νέο νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα, υποχρεώνοντας τους πάροχους, όπως είναι η ΔΕΗ, να πληρώσουν το έλλειμμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΕΤΜΕΑΡ), μόνο που η ΔΕΗ κατέχει το 88% των πελατών και η συμμετοχή της θα είναι: 35 εκατομμύρια το 2016, 180 εκατομμύρια το 2017 και 190 για το 2018.
Επιλέχθηκε αυτή η λύση επειδή ωφελήθηκαν, σύμφωνα με την άποψη του υπουργείου, οι πάροχοι από τη συμμετοχή των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στη χονδρική αγορά.
Δεν γνωρίζει, όμως, το υπουργείο ότι δεν θα μπορέσει η ΔΕΗ να ανταποκριθεί σε αυτό το βάρος;
Οσο και στο άλλο που της φόρτωσαν σε σχέση με την αποικιοκρατική σύμβαση ΔΕΗ - Αλουμίνιον της Ελλάδος, αφού θα πουλά την Η.Ε. με 31,6/MW, όταν η διαιτησία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) είχε καθορίσει την τιμή στα 36,6/MW αγνοώντας ακόμη και την πρόσφατη υπουργική απόφαση που όρισε την τιμή εκκίνησης στα 37,37/MW!
Γιατί, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά και γιατί σχεδιάζουν πάντα σε βάρος της ΔΕΗ; Υπάρχει η εύκολη απάντηση, προβλέπεται στο τρίτο Μνημόνιο η ΔΕΗ να πουλά στο κόστος για τις βιομηχανίες, αλλά όχι κάτω του κόστους, όπως συνέβη στην περίπτωση αυτή, και το ζήτημα είναι ποιος το έβαλε στο Μνημόνιο και γιατί δεν υπήρξε αντίδραση!
Ως εκ τούτου αποδεικνύεται ότι η απελευθέρωση της Ηλεκτρικής Ενέργειας είναι το ψευδεπίγραφο μέσο προκειμένου να υπάρξει η μετάβαση των δημόσιων μονοπωλίων σε ιδιωτικά χέρια σε όφελος του κεφαλαίου.
Οι μέχρι τώρα πολιτικές είναι απλά ιδεολογήματα της νεοφιλελεύθερης άποψης που αποκαλύπτουν ότι ο ανταγωνισμός είναι κίβδηλος και οι αγορές μετατρέπονται πλέον σε μία φενάκη για τις επιχειρήσεις, τους καταναλωτές αλλά και για τη χώρα.
Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε τα 3 δισ. που χρωστάνε οι καταναλωτές στη ΔΕΗ, τα 250 εκατ. ευρώ του κράτους, τα 600 εκατ. ευρώ από τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ) και τα 240 εκατ. ευρώ της ΛΑΡΚΟ, τότε γίνεται αντιληπτή η έλλειψη ρευστότητας που διαπερνά την επιχείρηση, ενώ μέρος των χρημάτων αυτών είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθεί στις επισφάλειες, δηλαδή στις ζημιές.
Επιπλέον, οι καθημερινές υποχρεώσεις σε προμηθευτές, εργολάβους κ.α., ξεπερνούν τα 700 εκατ. χωρίς να αγνοούνται οι υπολειπόμενες λήξεις των δανείων: 147 εκατ. το 2016 και 640 εκατ. το 2017, με αποτέλεσμα να μιλάμε για οικονομικό βρόχο στη ΔΕΗ.
Συνακόλουθα με αυτή την οικονομική κατάσταση είναι πολύ πιθανή η κατάρρευση της ΔΕΗ η οποία θα δημιουργήσει άμεσο οικονομικό και κοινωνικό αντίκτυπο στη χώρα, καθώς θα έχει ολέθριες επιπτώσεις στους καταναλωτές, στις επιχειρήσεις, στον τουρισμό, στους μικρομεσαίους και κυρίως στους ανήμπορους και αδυνάτους.
Οσο παραμένουν οι ίδιες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δεν αλλάζουν οι συμβιβασμένες Εθνικές κυβερνήσεις, τότε θα τίθεται η διάθεση του Ηλεκτρικού ρεύματος σε επισφαλή θέση, παρ’ ότι αποτελεί κοινωνικό αγαθό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους.
Αν καταρρεύσει η ΔΕΗ, η αγορά είναι έτσι δομημένη που θα σημάνει σίγουρο ενεργειακό κραχ, με σοβαρές συνέπειες για τη χώρα. Καλά είναι αυτό να το λάβουν υπόψη τους οι κυβερνώντες πριν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου