Eπί χούντας, λες και δεν έφθανε στην Πεσινέ το προνόμιο της αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος στο 43,2% του κόστους παραγωγής, ο υπουργός Βιομηχανίας Κώστας Κυπραίος αποφάσισε να παραχωρείται στην εταιρεία πετρέλαιο στην τιμή των 1.400 δραχμών ανά τόνο: ακριβώς χίλιες λιγότερες από όσες κόστιζε στο Δημόσιο η προμήθεια της ίδιας ποσότητας. Καμία σχετική συμβατική υποχρέωση δεν είχε το Δημόσιο, είχε όμως τους λόγους του ο εκλαμπρότατος υπουργός, Κυπραίος: ήταν πρόεδρος και
εντεταλμένος σύμβουλος της εταιρείας Ετρέξ, που είχε αναλάβει όλες τις επεκτάσεις της γαλλικής εταιρείας. (...)
Ομως, όχι. Το υπερήφανο «επαναστατικό» καθεστώς δεν θα καθιστούσε τα ενεργειακά προνόμια συνώνυμα της λέξης «κεφάλαιο». (...) Θα πρόσφερε και μια συμβολική δικαίωση στους –κατά Κόλλια– «ανθρώπους του μόχθου», στο πρόσωπο του κορυφαίου εκ των «εκπροσώπων» τους. Φθηνό ρεύμα σε τόσες εταιρείες; Τσάμπα ρεύμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα ο Γ. Παπαδόπουλος, στη βίλα του Αριστοτέλη Ωνάση, στο Λαγονήσι.
Η όλη υπόθεση της έπαυλης είναι ενδεικτική για πολλά (...). Εν αρχή όμως το… ρεύμα. Το συμβόλαιο με τη ΔΕΗ υπέγραψε ο ηλεκτρολόγος Γ. Μπάβας, που δήλωσε ότι ενεργούσε για λογαριασμό της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Η εταιρεία, ως γνωστόν, ανήκε στον Ωνάση. Οι λογαριασμοί εξοφλούνταν κανονικά, από τα μέσα Ιουνίου του ’69, όταν και έγινε η σύνδεση, έως τον Μάιο του ’70. Τότε η βίλα συνδέθηκε απ’ ευθείας με το δίκτυο και «απαλλάχθηκε» από μετρητή. Στις 12 Απριλίου 1971 επανατοποθετήθηκε μετρητής και οι λογαριασμοί άρχισαν πάλι να πληρώνονται. Το κόστος των κιλοβάτ που κατανάλωνε ο δικτάτορας μηνιαίως κυμαίνονταν από 8.000 έως 15.000 δραχμές. (...)
Στη βίλα Ωνάση
Υπήρχε όμως και δεύτερο ενεργειακό προνόμιο. Αυτό, μάλιστα, διήρκεσε 3,5 χρόνια. Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1970 και Φεβρουαρίου 1974, η ηλεκτροδότηση της φρουράς και των εγκαταστάσεων ασφαλείας στη βίλα γινόταν δωρεάν, με απ’ ευθείας σύνδεση. Από τις 11 Φεβρουαρίου του ’74, δηλαδή όταν επανατοποθετήθηκε μετρητής, οι λογαριασμοί ανέρχονταν από 3.000 έως 6.000 δραχμές μηνιαίως.
Τότε, βεβαίως, ο Παπαδόπουλος έμενε στο Λαγονήσι, κατ’ οίκον περιορισμένος. Πιθανολογούμε ότι θα ήταν μεγαλύτερο και το «ηλεκτρικό» κόστος της φρούρησής του καθ’ όλη τη διάρκεια της παντοκρατορίας του, μέχρι την αποκαθήλωσή του από τον «αόρατο» ταξίαρχο», Δημήτρη Ιωαννίδη, την 25η Νοεμβρίου ’73.
Για την παραμονή του στη βίλα του Ωνάση, ο Παπαδόπουλος έδινε πολύ χαμηλό, συμβολικό ενοίκιο. Τα υπόλοιπα έξοδα τα κάλυπτε η Ανώνυμη Κτηματική Εταιρία «Μυκήναι» του επιχειρηματία, στην οποία ανήκε η έπαυλη. Αναλύοντας τον ισολογισμό της 31ης Δεκεμβρίου 1973 της Εταιρείας, ο δημοσιογράφος Βασ. Καββαθάς είδε, τον Αύγουστο του ’74, ότι το ενοίκιο αυτό ήταν για όλο το έτος 29.135 δραχμές. Δηλαδή, λιγότερα από τα μισά της ετήσιας αμοιβής του κηπουρού της βίλας, η οποία έφθανε τις 67.500 δραχμές. (...)
Ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, μυστηριώδεις διάδρομοι, άγρυπνοι σκοποί, βατραχάνθρωποι–φρουροί, φυσικά ελικοδρόμιο, αλλά και μια τεχνητή χαράδρα, για να γίνεται απροσπέλαστη η βίλα… Η έπαυλη στο Λαγονήσι παρέπεμπε σε ταινίες Τζέιμς Μποντ ή θεαματικών πολεμικών επιχειρήσεων. Το πολιτικό Love Story, πάλι, ανάμεσα στον δικτάτορα και τον Ωνάση προκαλούσε δυσφορία ακόμη και στο εσωτερικό της χούντας.
Ομολογίες Παττακού
Τον Αύγουστο του 1968, εκτός από μύγες, πολύ ανεπτυγμένοι ήταν και οι προβληματισμοί του αντιπροέδρου και υπουργού Εσωτερικών Στυλιανού Παττακού, για το έργο και την εικόνα της κυβέρνησης. Ο Παττακός έγραψε έκθεση προς τον Παπαδόπουλο, με ημερομηνία 7/8/68. Επί της ουσίας, ο «αδελφός Στυλιανός» ζητούσε από τον πρωθυπουργό –με αρκετή αφέλεια, αν πίστευε ότι θα εισακουόταν– να μην εμμένει σε τόσο «προσωποπαγή» άσκηση της εξουσίας. (...)
Στην έκθεσή του επιστράτευσε όση «διπλωματικότητα» διέθετε. Πρώτα ανέφερε οκτώ τομείς, αρχίζοντας από τον εξηλεκτρισμό και καταλήγοντας στον τουρισμό, για τους οποίους –όπως έγραψε – «ο καλόπιστος πολίτης αναγνωρίζει την στοργήν της Κυβερνήσεως». Κατόπιν όμως απαρίθμησε είκοσι σημεία κυβερνητικής πρακτικής, για τα οποία η κοινή γνώμη στο εσωτερικό και εξωτερικό είχε αρνητικότατη εικόνα. Το 20 - 8 ηχεί σαν βαριά ήττα στο «χαντ μπολ»…
Τυπικά, ο Παττακός ενοχοποιούσε για αυτήν την ήττα στη μάχη των εντυπώσεων την «έλλειψιν δυναμικής ενημερώσεως». Αυτή ήταν όμως απλώς η «διπλωματική» του θωράκιση, ώστε να μην του προσάψει φανερή κακοπιστία ο «αδελφός Γεώργιος». Στην ουσία, καταμετρώντας «επικοινωνιακές» πληγές ο Παττακός καταμετρούσε κυβερνητικά «φάλτσα».
Μερικά από τα σημεία της έκθεσης Παττακού:
«…12). Δεν τους θέλει ο λαός. Η επανάστασις στηρίζεται σε 20-30 αξιωματικούς. 13). Η επανάστασις έχει χάσει τον προσανατολισμόν της. 14). Αγωγή του πολίτου!!! 15) Η «χούντα» καλοπερνά… Κλέβει… Φιλοξενείται…».
Ναι, «φιλοξενείται». Πιο βιτριολικό υπονοούμενο για τη διαμονή του Παπαδόπουλου στη βίλα του Ωνάση δεν θα μπορούσε να έχει διατυπώσει μέλος της χουντικής «τριανδρίας»! (...)
Τον Ιούνιο του 1972 ο Ωνάσης απέκτησε τη δυνατότητα να προμηθευτεί επτά «Boeing 720», αξίας 20,2 εκατ. δολαρίων, «υπό μορφήν μισθώσεως – αγοράς», παρά της εταιρείας Nothampton Panama S.A». Του παραχωρήθηκε απαλλαγή «παντός φόρου, τέλους χαρτοσήμου, εισφορών υπέρ Δημοσίου ή τρίτων» κ.λπ. (ΦΕΚ 84Α, 5/6/72 και 165Α, 23/9/72). Από το 1971, η σύμβαση της «Ολυμπιακής Αεροπλοΐας» υπέστη διάφορες τροποποιήσεις, όλες ευνοϊκές για τον επιχειρηματία. Εάν όντως «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους», ο Ωνάσης δικαίως θεωρούσε φίλτατη τη δικτατορία. (...)
Τον Νοέμβριο του 1971 ακυρώθηκε το «Σχέδιο Ω», δηλαδή η σύμβαση την οποία είχε υπογράψει το προηγούμενο έτος η χούντα με τον Ωνάση, για το «3ο διυλιστήριο». (...) Η ακύρωση έγινε κοινή συναινέσει κι αυτό φάνταζε απολύτως λογικό: η χούντα έδωσε στον «Ω» ως «αποζημίωση» 7.000.000 δολάρια, δίχως να την υποχρεώνει κάποια σχετική συμβατική υποχρέωση. Οι «κακές γλώσσες» παρατήρησαν ότι αυτό το ποσό ήταν κατά 2 εκατ. δολάρια μεγαλύτερο του «δώρου» που, σύμφωνα με τον δυτικό Τύπο, είχε κάνει ο Ωνάσης στους συνταγματάρχες όταν έγινε το πραξικόπημα. Ετσι, για τα πρώτα έξοδα, βρε αδελφέ.
Από το http://www.efsyn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου