Μπορεί να ήρθε ξανά στις πρώτες γραμμές της επικαιρότητας χάρη στο “φέσι” εκατομμυρίων που έχει φορέσει στη ΔΕΗ, αλλά η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να είναι κάθε μέρα πρωτοσέλιδο, καθώς όσοι γνωρίζουν τα πράγματα εκ των έσω κάνουν λόγο για ένα αληθινό πάρτι ατασθαλιών και κακοδιαχείρισης.
Αν θέλαμε να κάνουμε ένα... case study για το μάνατζμεντ
της εταιρείας, μάλλον, θα χάναμε το μπούσουλα, καθώς -παρά τις επιταγές των μνημονίων- η λεηλασία του δημόσιου ορυκτού πλούτου και το βόλεμα των ημετέρων συνεχίστηκε επί μακρόν, όπως διαχρονικά γίνεται από την περίοδο που, ως «προβληματική», πέρασε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στον έλεγχο του ελληνικού Δημοσίου. Τραγελαφικές καταστάσεις, που υπονόμευσαν, σταδιακά, τη βιωσιμότητά της.
Η ΛΑΡΚΟ είναι μεταλλευτική και μεταλλουργική βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο της, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με ετήσιο κύκλο εργασιών που ξεπερνά τα 350 εκατ. ευρώ, ενώ έχει καθαρά εξαγωγικό χαρακτήρα. Κατέχει το 7% της ευρωπαϊκής αγοράς στην πώληση νικελίου και το 2-3% σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι μία από τις λίγες εταιρείες του κλάδου με δικές της πηγές μεταλλεύματος.
Παρόλα αυτά, η ΛΑΡΚΟ περνάει, κάθε τόσο, ξυστά από το... χείλος του γκρεμού. Πράγμα φυσικό, για όσους γνωρίζουν αυτά που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Εδώ και δεκαετίες αρκετοί εκ των βολεμένων στην εταιρία εισπράττουν «πριμ ετοιμότητας», που για ορισμένους φτάνει τις 10.000-15.000 ευρώ το χρόνο. Η εταιρία, ενώ χρωστούσε της... Μιχαλούς, συνέχισε για χρόνια να έχει μέσο μεικτό μισθολογικό κόστος πολύ υψηλότερο από ομοειδείς βιομηχανίες, αλλά και να πληρώνει επιπλέον 1 εκατ. ευρώ το χρόνο για ιδιωτική ασφάλεια υγείας και άλλα 4,5 εκατ. ευρώ για ιδιωτική ασφάλεια ζωής του προσωπικού. Το πλέον προκλητικό της υπόθεσης είναι ότι καμία κυβέρνηση και αντιπολίτευση, επί τέσσερις δεκαετίες, δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με την εξυγίανση και την εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ, καθώς γενιές και γενιές πολιτικών συνέχιζαν να κάνουν ρουσφέτια και... δουλίτσες.
Η κατάσταση σήμερα
Σήμερα, η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται ακόμη μια φορά μπροστά σε αδιέξοδο. Τα τεράστια συσσωρευόμενα χρέη, ο μη εκσυγχρονισμός των εγκαταστάσεων και η απουσία των απαραίτητων επενδύσεων τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη μετά την τελεσίδικη απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων για την επιστροφή ποσού 135 εκατ. ευρώ, που έχουν χαρακτηριστεί κρατικές ενισχύσεις.
Η παρούσα διοίκηση υπό τον οικονομολόγο, Μιχάλη Ρένεση, που έχει αναλάβει καθήκοντα προέδρου από το 2015, έχει προσπαθήσει να εξορθολογίσει τα κόστη, περικόπτοντας τους προκλητικά υψηλούς μισθούς, χωρίς, μάλιστα, να θίξει τους εργαζόμενους στα "καζάνια", που κάνουν, εξ αντικειμένου, τη σκληρότερη δουλειά. Μένουν, ωστόσο, πολλά να γίνουν για να επιστρέψει η ΛΑΡΚΟ σε τροχιά ανάκαμψης και να ξεφορτωθεί τα βάρη ενός εξόχως αμαρτωλού παρελθόντος.
Να σημειώσουμε ότι το 55,2% των μετοχών της εταιρείας έχει μεταβιβαστεί από το ελληνικό Δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΔ και πλέον στο "Υπερταμείο", ενώ το 33,4% των μετοχών κατέχει η Εθνική Τράπεζα και το 11,4% η ΔΕΗ. Σε διαφορές της διοίκησης με το ΤΑΙΠΕΔ σχετικά με τις αποτιμήσεις οφείλεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και το γεγονός ότι εδώ και τρία χρόνια δεν έχει δημοσιευτεί από τη ΛΑΡΚΟ ισολογισμός.
Γράφει ο: Θάνος Ξυδόπουλος
http://www.fmvoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου