Δίνει εφάπαξ αποζημίωση 3 εκατ. ευρώ και γλιτώνει από μια ετήσια μισθολογική δαπάνη 10 εκατ. ευρώ, ποσό που ναι μεν αποτελεί ασπιρίνη για το ταμειακό της πρόβλημα, δεν παύει ωστόσο να αποτελεί περιστολή κόστους.
Στην παραπάνω απλή λογική συνίσταται το σχέδιο της διοίκησης της ΔΕΗ για οικειοθελή αποχώρηση των 200 περίπου εργαζομένων που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα
σύνταξης, δίχως ωστόσο αυτό να σημαίνει πως απουσιάζουν και τα νομικά αγκάθια.
Καταρχήν, επειδή όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές στο «Energypress», το πλάνο δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνους αρκετούς από τους ενδιαφερόμενους ακόμη και μετά την ανακοίνωση της ΔΕΗ ότι θα χορηγήσει 15.000 ευρώ σε όσους δεχθούν να καταγγείλουν από κοινού με τη διοίκηση την σύμβασή τους (διότι περί αυτού στην ουσία πρόκειται).
Και αυτό καθώς οι υπολογισμοί δείχνουν ότι ακόμη και μετά το «μπόνους» των 15.000 ευρώ, συμφέρει περισσότερο έναν εργαζόμενο με 40 χρόνια στη ΔΕΗ η παραμονή του στην επιχείρηση, αφού η σύνταξη που θα εισπράξει δεν θα ξεπερνά τα 1.000 ευρώ. Σαν αποτέλεσμα, φημολογείται ότι αρκετοί σκέφτονται να καταφύγουν σε ένδικα μέσα, και αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που μετά από σχετικό αίτημα της ΓΕΝΟΠ να αυξηθεί η αποζημίωση, η διοίκηση παρέπεμψε την απόφαση στο προσεχές ΔΣ της 17ης Ιανουαρίου.
Επειτα, οι ίδιες πληροφορίες λένε ότι το σχέδιο δεν είναι επαρκώς «δεμένο» νομικά, ώστε να μην καταπέσει σε περίπτωση δικαστικών προσφυγών. Το πρόβλημα, έγκειται στο γεγονός ότι σύμφωνα με παλαιότερο νόμο του 1957, που τροποποιήθηκε το 2003, τυχόν απόλυση ενός εργαζόμενου της ΔΕΗ αποζημιώνεται μάξιμουμ με 15.000 ευρώ, ποσό που συμψηφίζεται με το εφάπαξ που δικαιούται.
Σύμφωνα ωστόσο με συνδικαλιστές και εκπροσώπους εργαζομένων, τα τελευταία χρόνια το εφάπαξ που λαμβάνει το προσωπικό προέρχεται αποκλειστικά από τις εισφορές των ίδιων των εργαζομένων, και όχι εκείνες του εργοδότη. Σαν αποτέλεσμα, το εφάπαξ έχει ψαλιδισθεί σημαντικά, ενώ καθυστερεί και η καταβολή του. Αυτός είναι και ο λόγος που η ΓΕΝΟΠ ζητά η αποζημίωση αφενός να μην συμψηφίζεται με το εφάπαξ, αφετέρου να αυξηθεί, προκειμένου το κίνητρο αποχώρησης να είναι πιο δελεαστικό για κάποιον που παρ’ ότι θεμελίωσε δικαίωμα, προτιμά να εργάζεται.
Σκέψεις για δικαστικές προσφυγές
Οπως εκτιμούν μέλη του Δ.Σ. της ΔΕΗ στο «Energypress» η εφαρμογή του σχεδίου έχει ακόμη δρόμο μπροστά της. «Ούτως ή άλλως ο νόμος του 2012 κατήργησε τα όρια ηλικίας στις ΔΕΚΟ, και άρα η διοίκηση δεν μπορεί να απολύσει κάποιον επικαλούμενη μόνο το προχωρημένο της ηλικίας του. Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν πολλοί από τους 200 επιλέξουν τελικά την οδό της δικαιοσύνης, πόσο μάλλον όταν το σκεπτικό ακόμη μπάζει νομικά», όπως λέει μέλος του Δ.Σ. της επιχείρησης
Τα παραπάνω φυσικά δεν σημαίνουν ότι το θέμα δεν υφίσταται, πολύ δε περισσότερο όταν η σχετική λίστα έχει εξιδεικευθεί μέχρι και κατά ειδικότητες. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αφορά μεταξύ άλλων :
· 70 τεχνίτες (Τ4)
· 50 περίπου μηχανικούς
· 20 διευθυντικά στελέχη
· 15 διοικητικούς υπάλληλους
· 20 υπομηχανικούς
Η εισήγηση, που όχι μόνο σπάει ένα ταμπού δεκαετιών, αλλά δίνει και νέα διάσταση στις εργασιακές σχέσεις των ΔΕΚΟ, προβλέπει καταγγελία των συμβάσεων εργασίας με βάση συγκεκριμένες ηλικιακές κλίμακες. Πιθανότατα τα 62 έτη για όσους εμπίπτουν στις κοινές διατάξεις (διοικητικό προσωπικό), τα 65 έτη για τους διευθυντές, και τα 60 έτη για όσους απασχολούνται στα υπερβαρέα, δηλαδή σε ορυχεία και μονάδες.
Σε αυτά τα επίπεδα θα βρίσκεται και το ηλικιακό όριο της ρύθμισης, που «πιάνει» γύρω στα 200 άτομα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες ασκήσεις, βάσει των οποίων κατεβάζοντας λίγο τον ηλικιακό «κόφτη», αυξάνεται και ο αριθμός του προς αποχώρηση προσωπικού.
Εφόσον το μέτρο τεθεί σε εφαρμογή, τότε με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο για τις ομαδικές απολύσεις – 5% επί του συνολικού προσωπικού μιας επιχείρησης με πλαφόν τα 30 άτομα το μήνα – θα χρειασθούν γύρω στους επτά μήνες προκειμένου να αποχωρήσουν και οι 200 αυτοί εργαζόμενοι.
Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ που παρ’ ότι έχουν κατοχυρώσει δικαίωμα σύνταξης, εντούτοις επιλέγουν για οικονομικούς λόγους την παραμονή στην εργασία, αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό.
Την δυνατότητα αυτή τους έδωσε το ίδιο το 2ο Μνημόνιο, που μετέτρεψε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας στις ΔΕΚΟ από ορισμένου χρόνου σε αορίστου, καταργώντας στην ουσία τα όρια συνταξιοδότησης. Βέβαια, όταν ο νομοθέτης συμπεριελάμβανε τη συγκεκριμένη διάταξη, το έκανε προκειμένου να δώσει την ευχέρεια στις διοικήσεις που θέλουν να απομακρύνουν έναν εργαζόμενο, να του καταγγείλουν τη σύμβαση, δίχως να περιμένουν να συμπληρώσει τα όρια ηλικίας.
Αλλά λόγω πολιτικού κόστους, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε ποτέ να αξιοποιήσει αυτή την δυνατότητα. Έτσι, η άρση των ορίων ηλικίας, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, είχαν σαν αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ να επιλέγουν για οικονομικούς λόγους, ακόμη και όταν θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης, να παραμένουν στην εργασία.
energypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου