Ακόμη ένα ηλεκτροσόκ

Εχει περάσει ένας χρόνος και κάτι από τότε που ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας παρουσίαζε την ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης ως μονόδρομο διάσωσης της ΔΕΗ από την κατάρρευση και αποκατάστασης της ισορροπίας στην αγορά ενέργειας, η οποία υποτίθεται ότι θα οδηγούσε σε μείωση των τιμών του ρεύματος υπέρ των καταναλωτών.

Τότε, η κυβέρνηση χρύσωνε το χάπι της θηριώδους αύξησης στα

τιμολόγια της ΔΕΗ, που παρά την πολιορκία της από ιδιώτες παρέμενε κυρίαρχη, με τη μείωση του ειδικού τέλους ΕΤΜΕΑΡ. Ταυτόχρονα, δρομολογούσε την απαξίωση της δημόσιας επιχείρησης με τη βίαιη απολιγνιτοποίηση.

Πριν από έναν μήνα ενεργοποίησε και το νέο μοντέλο λειτουργίας της αγοράς των παραγωγών ενέργειας, το λεγόμενο «τάργκετ μόντελ», που καθορίζει τις χονδρικές τιμές ρεύματος. Το παρουσίασε ως παράδεισο ελεύθερου ανταγωνισμού που θα λειτουργήσει τελικά υπέρ των καταναλωτών.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι όλα τα στοιχεία της ενεργειακής πολιτικής της κυβέρνησης και του Κ. Χατζηδάκη πέτυχαν. Τα τιμολόγια της ΔΕΗ αυξήθηκαν τουλάχιστον 15%, αλλά η δημόσια επιχείρηση έχασε χιλιάδες πελάτες. Η ΔΕΗ επταπλασίασε τα κέρδη της, αλλά τα μερίδιά της στην αγορά μειώθηκαν εντυπωσιακά υπέρ των ιδιωτών.

Το Ειδικό Τέλος Μείωσης Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ) μειώθηκε, αλλά το έλλειμμα του Ειδικού Λογαριασμού ΑΠΕ απογειώθηκε στα 300 εκατ. ευρώ. Οι καταναλωτές γλίτωσαν τέλη λίγων μηνών, αλλά θα τα πληρώσουν πολλαπλάσια και μόνιμα με το «καπέλο» στο ντίζελ και τις άλλες εμβαλωματικές ρυθμίσεις του Κ. Χατζηδάκη.

Το «τάργκετ μόντελ» δούλεψε, αλλά στο Χρηματιστήριο Ενέργειας γίνεται κερδοσκοπικό πάρτι. Ο υπουργός κάνει «εκκλήσεις υπευθυνότητας», αλλά οι εταιρείες ετοιμάζονται να φορτώσουν στους καταναλωτές την αύξηση των χονδρικών τιμών ρεύματος.

Η κυβέρνηση πέφτει θύμα της επιτυχίας της και σε αυτό το πεδίο. Το χάος που έχει προκαλέσει στην αγορά ενέργειας, φέρνοντας απέναντί της όχι μόνο τους καταναλωτές αλλά και μέρος των παραγωγών, δεν είναι απλώς αστοχία, αλλά εφαρμογή μιας στρατηγικής απορρύθμισης.

Ενός δημιουργικού (κατά τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη) χάους που διαπερνά ακόμη και την (αντι)κοινοβουλευτική πρακτική της να φορτώνει κάθε νομοσχέδιο με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, που κάθε μια τους είναι ένα ξεχωριστό νομοσχέδιο.

Το ερώτημα είναι: όταν η κυβέρνηση δεν διστάζει να κάνει εχθρούς ακόμη και μεταξύ φιλικών προς αυτήν δυνάμεων, για ποιους «κολλητούς» της παίρνει το ρίσκο;

 www.efsyn.gr