Του Κώστα Στούπα
Παλιότερα στην Αμερική έλεγαν πως όσο πάει καλά η General Motors θα πηγαίνει καλά και η Αμερική. Η αλήθεια είναι πως η ισχυρότερη αμφισβήτηση του δυτικού καπιταλισμού των ελεύθερων αγορών προέκυψε μετά την κρίση του 2008, όταν χρειάστηκε το αμερικάνικο κράτος να επέμβει και να σώσει μεταξύ άλλων και την άλλοτε πανίσχυρη αυτοκινητοβιομηχανία.
Αν υπάρχει μια αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα αυτή
είναι η ΔΕΗ, η οποία είναι με διαφορά η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας και με διαφορά επίσης έχει συσσωρευμένα πάνω της όλα τα δεινά της νεοελληνικής κακοδαιμονίας...
Η ΔΕΗ αντιπροσωπεύει το βαθύ μεταπολιτευτικό πελατειακό κράτος και είναι φορέας όλων σχεδόν των παθογενειών της ελληνικής κομματοκρατίας και παρασιτοκρατίας.
Θρυλική στα χρονικά της μεταπολιτευτικής λειτουργίας του παρακρατικού συνδικαλισμού θα παραμένει η κατηγορία και "ελαφρά” καταδίκη (αθώωση επί της ουσίας) των αρχισυνδικαλιστών της όπου απεδείχθη πως σε συνεργασία με παλαιότερες διοικήσεις κατέκλεβαν την εταιρεία.
Άπαντες "καθάρισαν” με τις ελαφρότερες των ποινών γιατί το δικαστήριο δέχθηκε πως πρόκειται για ιδιωτική εταιρεία και άρα δεν συντρέχουν οι λόγοι περί κατάχρησης σε βάρος δημόσιας περιουσίας.
Όμως σε καμιά ιδιωτική εταιρεία οι διοικήσεις δεν αλλάζουν ανάλογα με το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές και γίνεται κυβέρνηση.
Τον χρόνο που πέρασε οι πωλήσεις του ομίλου μειώθηκαν στα 4,9 δισ. ευρώ από 5,1 δισ. ευρώ το 2017. Στην ίδια περίοδο τα καθαρά κέρδη έπεσαν στα 88,7 εκατ. από 150,2 εκατ. ευρώ με τις προβλέψεις όμως να μειώνονται από 440,7 εκατ. ευρώ σε 77 εκατ. ευρώ.
Με προβλέψεις στα επίπεδα του 2016, το 2017 θα είχε αποδειχτεί ζημιογόνο.
Η ΔΕΗ αφού καταληστεύτηκε από συνδικαλιστές και όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης καίτοι είναι το ενεργειακό μονοπώλιο της χώρας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης εδώ και αρκετά χρόνια.
Ένας από του λόγους που οι ελληνικές τράπεζες μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις συνεχίζουν να παραπαίουν και να μην εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη των αγορών είναι γιατί στα χαρτοφυλάκιά τους εμφανίζουν ως αξιόχρεες εταιρείες με την εικόνα και τις προοπτικές της ΔΕΗ.
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 ουσιαστικά αλλά δεν χρεοκόπησε τυπικά γιατί παρενέβησαν οι δανειστές και εταίροι οι οποίοι ανέλαβαν τα χρέη της. Επί της ουσίας όμως πρόκειται για μια παράταση αφού βασικά αίτια που οδήγησαν στη χρεοκοπία (όπως λειτουργία δημοσίου, ανταγωνιστικότητα, φορολογία κ.λ.π.) δεν διορθώθηκαν. Τα περισσότερα σίγουρα χειροτέρεψαν...
Η ΔΕΗ στα επόμενα 3-4 χρόνια (μέχρι το 2022) θα πρέπει να μειώσει στο μισό το μερίδιο που έχει στην ελληνική αγορά χωρίς όμως να μπορεί να πετύχει κάτι αντίστοιχο με τα χρέη της τα οποία είναι υψηλά. Επίσης καθώς θα είναι μια από τις εταιρείες στην απελευθερωμένη αγορά θα πρέπει να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της.
Αυτά όμως μοιάζουν "κινέζικα” για την άλλοτε κραταιά ΔΕΚΟ που μαζί με τους διακόπτες ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις.
Το Σάββατο που πέρασε το Κεφάλαιο αποκάλυψε το σχέδιο που προτείνει ο σύμβουλος αναδιάρθρωσης που έχει προσλάβει η εταιρεία.
Ο όμιλος θα πρέπει να μειώσει το προσωπικό στο μισό και να προχωρήσει σε γενναίες αυξήσεις των τιμολογίων. Αυτά προβλέπει το σχέδιο της McKinsey προκειμένου η επιχείρηση να οδηγηθεί σε πλήρη αναδιάρθρωση και να καταστεί βιώσιμη.
Αυτό είναι το καλό σενάριο που είναι και το πιο δύσκολο στην εφαρμογή του. Το άσχημο σενάριο είναι να μην προχωρήσει η αναδιάρθρωση λόγω πολιτικού κόστους και κάποια στιγμή η εταιρεία να καταρρεύσει συμπαρασύροντας την οικονομία και τη χώρα μαζί της.
Κάποιες επενδύσεις ιδιωτών στην παραγωγή ενέργειας φαίνεται πως συμπεριλαμβάνουν και αυτό το ενδεχόμενο στους σχεδιασμούς τους και τρέχουν να επωφεληθούν.
Κατά το δημοσίευμα του Κεφαλαίου, "ο σύμβουλος προτείνει κάτι εξαιρετικά απλό, αλλά δύσκολα υλοποιήσιμο, σε σχέση με την αναδιάρθρωση της επιχείρησης: καθώς η μνημονιακή υποχρέωση που έχει αναλάβει η κυβέρνηση είναι να μειωθεί στο 50% το μερίδιο της ΔΕΗ στην αγορά (θυμίζουμε ότι το προηγούμενο σχέδιο προέβλεπε την πώληση του 30% των μονάδων και την παραχώρηση του 30% του προσωπικού στην υπό πώληση εταιρεία), προτείνεται η ΔΕΗ μέχρι το 2022 να έχει μείνει με το μισό προσωπικό σε σχέση με σήμερα”.
Η διοίκηση Αθανασόπουλου πριν μια δεκαετία και πλέον ήταν η μόνη που είχε κάποιο σχέδιο ομαλής ανάταξης της εταιρείας.
Οι αντιδράσεις όμως των συνδικαλιστών και ο φόβος του πολιτικού κόστους των πολιτικών άφησαν αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Οι επόμενες διοικήσεις απλώς κερδίζουν χρόνο παραδίδοντας την καυτή πατάτα η κάθε μια στην επόμενη.
Αν οι τελευταίες ευκαιρίες για την Ελλάδα να αφήσει πίσω τα χειρότερα ήταν το 2010 και πριν ή έστω λίγο μετά, το ίδιο ισχύει και για τη ΔΕΗ.
Διόλου τυχαίο δεν είναι πως τα ίδια που ζητάει η Mc Kinsey από τη ΔΕΗ για να καταστεί βιώσιμη είναι αυτά που έπρεπε να γίνουν στο ελληνικό δημόσιο το αργότερο μεταξύ 2010-12. Δραστική μείωση του αριθμού (όχι μόνο των δημοσίων υπαλλήλων) αλλά και των μισθοδοτούμενων από το δημόσιο.
Εκτός των εργαζομένων στο δημόσιο υπάρχουν τομείς της ιδιωτικής οικονομίας που εξαρτώνται πλήρως (μονοψωνιακά) από το δημόσιο π.χ. αντί να εξοπλιστεί με νέα αεροσκάφη σε χαμηλότερη τιμή η χώρα επισκευάζει παλαιά 35ετίας για να έχει απασχόληση η πολεμική βιομηχανία.
Αν μαζί με τις περικοπές, είχαν σταματήσει να εκδίδονται πρόωρες συντάξεις μετά το 2010, τώρα το συνταξιοδοτικό πρόβλημα θα είχε τεθεί σε τροχιά βιωσιμότητας. Προτίμησαν όμως να αυξήσουν φόρους και εισφορές στραγγαλίζοντας την οικονομία.
Καθώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να υλοποιηθούν οι προτάσεις της Mc Kinsey όπως ήταν δύσκολο να υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις των μνημονίων, ο χρόνος της τελικής σύγκρουσης του μεταπολιτευτικού μοντέλου με την πραγματικότητα συνεχίζει να μετρά αντίστροφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου