ΔΡΑΣΕ ΔΕΗ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ: “Τα Golden Boys και η Χρυσή κουτάλα”

Τίποτα και κανένας δεν τους πτόησε

Ούτε η πανδημία, ούτε η ενεργειακή κρίση, ούτε οι ανείπωτες αυξήσεις των λογαριασμών, ούτε η απελπισία των καταναλωτών, ούτε ο κοινωνικός σπαραγμός.

Απτόητοι προχώρησαν και ευλόγησαν τα γένια τους με «ευεργετήματα» που προκαλούν και εγείρουν ερωτήματα

για τη λειτουργία των στελεχών της ΔΕΗ που με τις ευλογίες, πάντα, της Κυβέρνησης αλωνίζουν μέσα και έξω απολαμβάνοντας πριμ επί των μπόνους και ξανά μπόνους επί των ήδη υπαρχόντων;;;  

Κάνοντας χρήση του Νόμου 4643/19 και βάζοντας τους στόχους του ομίλου στον κατήφορο, επισήμως πλέον μπορούμε να μιλάμε για σκάνδαλο μεγατόνων ή πιο σωστά για το σκάνδαλο των 16.000.000 ευρώ που έδωσε η διοίκηση της ΔΕΗ  στον εαυτό της και στα Golden Boys της, με απόφαση που πάρθηκε σε Διοικητικό Συμβούλιο και εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Μετόχων.

Ούτε λίγο ούτε πολύ η Κυβέρνηση όχι μόνο ακολουθεί την Διοίκηση σε κάθε της βήμα αλλά χορεύει, στην κυριολεξία, στους ρυθμούς της.

Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι ήδη περασμένη στον ισολογισμό της ΔΕΗ η αγορά από τη ΔΕΗ 700.000 μετοχών και η διάθεσή τους ως μπόνους, αναλογικά, στα στελέχη.

Περαιτέρω είναι οφθαλμοφανές πως όλη η ιστορία δημιουργεί θέμα χειραγώγησης της αγοράς, αφού ο Διευθύνων Σύμβουλος όχι μόνο έχει τη δυνατότητα να επιλέξει πότε θα αγοράσει μετοχές αλλά και σε ποια τιμή θα τις διαθέσει πράγμα που αν μη τι άλλο, επιβάλλει την άμεση παρέμβαση της επιτροπής κεφαλαιαγοράς.

Την ώρα που ο Ελληνικός λαός σφαδάζει υπό το βάρος:

• Της ακρίβειας σε είδη πρώτης ανάγκης
• Της υπέρογκης αύξησης των τιμολογίων
• Της ενεργειακής κρίσης
• Της αποδόμησης της ΔΕΗ
• Της υγειονομικής κρίσης
• Της ανεργίας
• Της ανασφάλειας,

κάποιοι, με την κυβερνητική ανοχή, ευλογούν τα γένια τους χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καμία συστολή, χωρίς καμία εγκράτεια.

Αναλγησία άνευ προηγουμένου

Η ΔΡΑΣΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ σαφώς και καταδικάζει τέτοιες πρακτικές που όχι μόνο δε συνάδουν με τις συνθήκες αλλά αποτελούν ευθεία πρόκληση της κοινωνίας που αδυνατεί να προμηθευτεί ακόμα και τον άρτον τον επιούσιον, της κοινωνίας που, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, δε θα έχει πάντα «κοντή μνήμη».